به چشمان کودک خیره شوید ، و ممکن است متوجه چیز عجیب و غریب شوید: نوزادان به ندرت چشمک می زنند.

همانطور که مطالعات متعددی تأیید کرده اند ، بزرگسالان ، به طور متوسط ​​15 بار در دقیقه چشمک می زنند. اما نوزادان و شیرخواران اغلب به ندرت چشمک می زنند - فقط تعداد انگشت شماری در هر دقیقه ، با برخی از نوزادان هر چند دقیقه یکبار چشمک می زنند.

لی باچر ، استاد روانشناسی در دانشگاه ایالتی نیویورک در اسوهگو ، گفت: "میانگین دو دقیقه در هر دقیقه دو یا سه چشمک زدن است.

این ممکن است فقط یک رفتار کوچک عجیب به نظر برسد ، اما محققان معتقدند که چشم پوشی نوزادان ممکن است بین مغزهای اسرارآمیز این انسانهای کوچک بینش داشته باشد. [بچه ها درباره چیست؟

به این دلیل که چشمک زدن توسط دوپامین مغز تنظیم می شود ، یکی از انتقال دهنده های عصبی است که به سلول های مغزی امکان برقراری ارتباط می دهد. بنابراین ، مطالعه چشمک زدن در نوزادان می تواند به ما در درک بهتر نحوه عملکرد این انتقال دهنده مهم در نوزادان کمک کند.

مطالعات نشان داده است که ارتباط بین دوپامین و چشمک زدن وجود دارد ، زیرا شرایط یا داروهایی که دوپامین را تحت تأثیر قرار می دهند ، میزان چشمک زدن را نیز تغییر می دهند. مبتلایان به اسکیزوفرنی ، که ممکن است ناشی از مصرف بیش از حد دوپامین باشد ، اغلب چشمک می زنند. برعکس ، در بیماری پارکینسون ، که در اثر مرگ نورون های تولید کننده دوپامین ایجاد می شود ، چشمک زدن به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. مصرف دارو برای افزایش سطح دوپامین باعث بالا رفتن میزان چشمک زدن می شود.

اما دوپامین همچنین زیر مجموعه های متنوعی از کارکردهای دیگر ، از کنترل حرکات و سطح هورمونی گرفته تا یادگیری و انگیزش است. باچر گفت ، بنابراین ، چشمک زدن بچه ها ممکن است چیزی در مورد پیشرفت سیستم دوپامین را آشکار کند و حتی ممکن است تفاوت های فردی در برخی از جنبه های سیستم عصبی نوزادان را نشان دهد.

باکر گفت: "چشمک زدن خود به خود از نظر بالینی می تواند بالقوه مفید باشد - به عنوان یک منبع اطلاعات اضافی در مورد رشد عصبی رفتاری". با این حال ، وی هشدار داد كه تحقیقات بیشتری لازم است تا چشم پوشی در نوزادان را درک كند.

چرا چشمک می زنیم؟
چشمک زدن خود به خود با چشمک زدن منعکس کننده متفاوت است ، که برای محافظت از چشم در معرض نوک زدن توسط یک جسم خارجی و از پلک زدن داوطلبانه است ، که ما به صورت هدف انجام می دهیم.

حتی در بزرگسالان ، هدف اصلی چشمک زدن به خودی خود ، تا حدودی یک راز است. به طور کلی تصور می شود که اشک بر روی سطح چشم پخش می شود تا در حین از بین بردن گرد و غبار و سایر مواد تحریک کننده ، روغن کاری شود.

محققان می گویند ، اما این تنها یک قسمت از داستان است. ما بیشتر از آنچه لازم است برای چشم خیس می کنیم چشمک می زنیم ، بنابراین چشمک زدن باید عملکردهای دیگری نیز داشته باشد.

استعلام از ماهیت چشمک زدن به خودی خود مسیری طولانی را پشت سر می گذارد. در سال 1928 ، دو دانشمند در اسکاتلند ، اریک پوندر و W.P. کندی ، مطالعه کاملی را در مورد عوامل مؤثر در میزان چشمک زدن خود به خود در بزرگسالان انجام داد. در غیاب دوربین فیلمبرداری برای ضبط قابل اعتماد از بین ابرو ، دانشمندان دستگاهی کوچک از نخ ابریشم ، چوب و چشمه ای متصل به مدار الکتریکی ساخته اند. آنها دستگاه را به پلک های شرکت کنندگان وصل کردند. هر زمان که شرکت کنندگان چشمک می زدند ، پلک های بسته شدن آنها روی چشمه می کشید و باعث ایجاد یک وقفه در مدار می شد و یک سیگنال را ثبت می کرد.

محققان دریافتند تا زمانی که شرایط یکسان نگه داشته شده باشند ، میزان چشمک زن هر شخص مانند ساعت کار بوده است. میزان چشمک زدن در اتاقهای تاریک و روشن دارای یکسان بود. نابینایان هر چند وقت یکبار چشم پوشی می کردند. و بی حس کردن سطح چشم میزان چشمک زدن را تغییر نداد. [چرا چشم بچه ها شروع به رنگ آبی می کند ، سپس رنگ را تغییر می دهد؟]

میزان آن نیز از رطوبت و خشک شدن چشم مستقل بود. هنگامی که محققان سوژه های خود را به خانه های مرطوب بخش گیاه شناسی دانشگاه خود بردند ، دریافتند که میزان چشمک زدن هیچ فرقی با افرادی که دانشمندان در اتاق های سونا خشک حمام های مختلف ترکیه مشاهده کرده اند نیست.

پوندر و کندی دریافتند که میزان "چشم پوشی" شرکت کنندگان در این مطالعه همزمان با "تنش ذهنی" افزایش یافته است. به عنوان مثال ، دانشمندان متوجه شدند كه شركت كنندگان در مطالعه وقتی هیجان زده یا عصبانی می شوند ، چشم پوشی می كردند و شاهدان دادگاه ها وقتی در بازجویی از طرف مقابل قرار می گرفتند سریع چشمك می زدند.

همه اینها باعث شد كه پوندر و كندی تصور كنند كه پلك زدن خودبخودی در درجه اول با توجه به شرایط چشم اداره نمی شود ، بلكه در عوض توسط یك "مركز چشمک زن" در مغز ایجاد می شود. محققان پیشنهاد كردند كه یك كاركرد چشمک زدن ، تسکین تنش ، به روشی شبیه به جوش زدن و حرکت عصبی انگشتان است.

مطالعات مدرن ایده های بیشتری راجع به چرا چشمک می زنیم. طبق یک فرضیه ، وقتی چشمک می زنیم ، مغز لحظه ای استراحت می کند. در مطالعه‌ای در سال 2012 که در ژورنال Proceedings of the National Academy of Science منتشر شد ، محققان فعالیت مغز گروهی از افراد را که تماشای برنامه تلویزیونی "آقای لوبیا" بودند ، تحت نظر داشتند. اسکنهای مغزی نشان داد که وقتی چشمک می زند ، فعالیت مغز در "شبکه حالت پیش فرض" می چرخد ​​، که گروهی از مناطق مغز را فعال تر از وقتی بیدار می شویم اما در حال استراحت هستیم و ذهن از دنیای خارج منصرف می شود ، تشکیل می دهد.

مطالعه دیگری که سال گذشته در مجله Current Biology منتشر شد ، نشان داد که چشمک زدن چشم ما را به خود معطوف می کند. "محققان چشم ما کاملاً لاغر و مبهم هستند ... یافته های ما نشان می دهد که مغز تفاوت آنچه را که در قبل و بعد از چشمک زدن می بینیم ، اندازه گیری می کند و به عضلات چشم دستور می دهد تا اصلاحات لازم را انجام دهند." در بیانیه ای گفت: در دانشگاه فناوری نانیانگ سنگاپور

این همه برای بچه ها چه معنی دارد؟
از آنجا که یکی از کارکردهای چشمک زدن ، روانکاری چشم هاست ، محققان پیشنهاد کرده اند که نوزادان کمتر از ما چشمک زنند ، زیرا چشم های کوچک آنها به اندازه روغن کاری احتیاج ندارد.

ایده دیگر این است که نوزادان با دید کاملاً جدید خود باید سخت تلاش کنند تا تمام اطلاعات بصری مورد نیاز خود را بدست آورند. باچر گفت: "هنگامی که کارهای بصری یا توجه زیادی را انجام می دهید ، کمتر چشمک می زنید." یک پدیده مشابه در بزرگسالان مبتلا به سندرم بینایی رایانه مشاهده می شود ، شرایطی که تقاضای بینایی زیاد از مشاهده رایانه باعث کاهش چشمک زدن و منجر به خشکی چشم می شود.

و سپس سیستم دوپامین وجود دارد. برخی محققان گفته اند که کاهش میزان چشمک زدن در نوزادان ناشی از سیستم دوپامین توسعه نیافته است. [چرا "مادر" و "دادا" کلمات اول کودک هستند؟]

باچر گفت: "من فکر نمی کنم که هیچ یک از اینها متقابلا باشند."

باچر و همكارانش مطالعاتی را انجام می دهند تا بتوانند با اندازه گیری ابروهای چشم خود در مورد نوزادان بیاموزند. وی گفت ، در مقایسه با تصویربرداری از مغز و سایر تکنیک ها ، چشم چشم یک اقدام ضعیف است ، اما این یک روش غیر تهاجمی است. آیا می تواند به عنوان معیار فعالیت دوپامین عمل کند؟ در این صورت ، ممکن است به پیش بینی تفاوتهای فردی در شخصیت ، تواناییهای شناختی و خطر ابتلا به بیماریهای مرتبط با دوپامین مانند اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یا حتی بیماری پارکینسون بعداً در زندگی کمک کند. باقر گفت ، اینها همه گمانه زنی است ، اما ارزش تحقیق دارد.

باچر گفت: "جستجوی نشانگر در مراحل اولیه ابتلا به بیماری های بعدی که به وجود آمده باشد ، بیشتر و با ارزش خواهد بود." "این کار بسیار خوبی برای کارآزمایی خواهد داشت تا دریابیم که چه چیزی را باید جستجو کرد."

مقاله اصلی در زمینه علوم زنده.